Hayata vizörden bakacağım derken, gireceğim kadraj bulamadım belkide

Bir dostumla konuşuyordum,
Hayata vizörden bakacağım derken, gireceğim kadraj bulamadım belkide diyordu...

Çok düşündürücü geldi bana...
Ne idi bizi hep vizörden baktıran,
Mükemmelliyetçilik belki..
Hazırcılık...
Korkular,
Kendini ifade edecek gücü bulamama,
Yalnızlık,
Beğenilmeme korkusu,
İmkansızlıklar,
Zamansızlıklar...
..
Evet hayat bir tiyatro sahnesi ..
Biz de kimi zaman kendi yazdığımız oyunda başrol alırken , kimi zaman da başkalarının yazdığı oyunlarda oyuncu,sahne amiri, dekor ve kostüm sorumlusu, ışıkçı, suflör olabiliyoruz...eğer bir enerjimiz ve yapmak istediklerimiz var ise...

Çoğu insan da izleyici değil midir?
Yaşanmışlıkları izler,
Sesleri dinler,
Işıkları izler...
Kostümleri ve düzenlemeyi beğenir, beğenmez...
Hep eleştirecektir...
Kim bilir belki de bir müzikaldir, kendisini içinde bulduğu , hayranlıkla izlediği..
Ancak işte o sahnede olma, kendini ifade etme isteği yok mu... o başka bir şey hayatın içinde olmak gibi...
Hatalarınla , başarılarınla kabul edeceksindir kendini....bazen alkışları, bazen yuhalamaları göğüsleyebileceksindir.
Oysa izleyici....kendinden kaçandır...
Olanı beğenen,
Yapılanı izleyen,
Takdir eden ya da eleştiren....
Hep bir bahane bulabilendir...
Çünkü kendisi bilir ki yapsa en iyisini yapacak, en güzelini yaşayacaktır...
Keşke yapsa ve keşke YAŞASA...

Vizörden bakanlar haydi biraz da sahneye...hayat sizi bekliyor.Siz sahnede olunca o kadar çok kadrajda yer alacaksınız ki...hayat sizinle bütünleşecek enerjiniz nerede ve kiminleyse ...

Füsun Aykut