Yağmur yemiş bir deniz gibiyim...

Yağmur yemiş  bir deniz gibiyim demiş  Atilla ilhan dizelerinde…

Yağmur yiyen deniz…

Ne güzel olur  değil mi damla damla çoğalıyorsun damlalardan “BİR” oluyorsun ,  sonra tekrar buharlaşıp ayrışıyor rüzgarın götürdüğü yerde birleşiyor yine rüzgarın sürüklediği yerde nerenin ihtiyacı varsa oraya dökülüyorsun…

Çoğalıyorum, bana dokunan yansıyan her bir olayla, her bir insanla çoğalıyorum… Her gün yeni şeyler öğreniyor , değişiyor, dönüşüyor en iyi ben oluyorum…en iyi mi? Kim en iyi? Nedir  o en iyi olan?

Aslında ben çoğaldıkça herkesle birleşiyor aslında “TEK” iken “BİR” oluyorum.

Düşünsene… bir makine mühendisi ,  bir doktor, bir işletmeci, bir usta, bir işçi, bir yönetici hepsi bana hizmet etmiyor mu? Her birimiz bir diğerimiz ve aslında hepimizin ihtiyacı için uğraşmıyor muyuz?

Ve aslında hepimiz her birimize ayrı ayrı ihtiyaç duymuyor muyuz?

Mühendis ? Talep olmasa arabayı neden üretsin?

Doktor? Hasta olmasa  bu kadar sene neden dirsek çürütsün?

Ya bakkal, ya manav, ya işçi, ya temizlikçi, ya aşçı , ya yönetici ;bunlar olmasa herkes her şey olabilir mi?

Öyleyse nedir bu kasıntın? Nedir bu böbürlenmen? Aslında sen de bana hizmetkarken bu dünyada  nedir bu senden olmayanı küçük görmen?

Yağmur damlasıyım, sadece  küçük bir damlayım  ve seninle sizinle, hepimizle ancak çağlayan olup akabiliyorum, okyanus olabiliyorum…peki o niye?  “BİR”  olmak  için hepsi,  hepimiz aslında hepimiz için…

18.08.2014

Sevgimle…